Leesimpressies
Curt Smith: Pull up a chair
- Nr. 39 - 2020
- Op zoek naar iemand die meer dan 60 jaar hetzelfde beroep uitoefende en dat bovendien op de laatste dag met hetzelfde enthousiasme deed als op de eerste kom ik uit bij Vin Scully. Hij versloeg eerst voor de radio en later voor de televisie de wedstrijden van de Dodgers. Mensen vragen wel eens waar mijn belangstelling voor honkbal vandaan komt. Het is een legitieme kwestie maar wel eentje die voor ongemak zorgt. Hoe leg je aan mensen die hun leven in duisternis hebben doorgebracht uit wat het verschil is tussen een sinker en een slider. Tegenwoordig waag ik geen poging meer maar verwijs naar het boek van Tyler Kepler: K, a history of baseball in ten pitches. Daar moet een ijverige leerling genoeg aan hebben. Kepler legt uit hoe het assortiment aan pitches is opgebouwd en wie welke pitch tot in de finesse beheerste. Terug naar Vin Scully. Hij werd op 29 november 1927 in de Bronx geboren. Scully was een periode van plan om schrijver te worden maar raakte betoverd door uitzendingen op de radio van sportwedstrijden. In de jaren vijftig zou hij tot die wereld toetreden. Het waren de gloriejaren van het honkbal met New York als episch centrum. In Manhattan speelden de Giants, in de Bronx de Yankees en in Brooklyn de Dodgers. Scully was aanvankelijk fan van de Giants maar zou een legende worden als commentator van de Dodgers.
Je zou verwachten dat het voor een Amerikaans jongetje meer voor de hand ligt om naam te willen maken als honkballer dan als verslaggever. Bij Scully duurde die droom niet lang. Als lid van zijn universiteitsteam sloeg hij in totaal slechts één keer een homerun. De plaatselijke krant drukte een foto af van het moment dat hij de thuisplaat passeerde en schreef die prestatie toe aan een zekere Jim Tully. Roem als speler was niet voor hem weggelegd. Als verslaggever begon hij als rechterhand van de toen beroemde Red Barber. Economische omstandigheden waren voor de Dodgers aanleiding om hun heil vanaf 1957 in Californië te zoeken. De Dodgers vonden een thuisbasis in Los Angeles zoals de Giants in San Francisco. De locatie wijzigde maar de rivaliteit tussen de twee teams bleef verbeten als tevoren. New York zou het verlies compenseren met de komst van de Mets in Queens. De nieuwe ploeg combineerde het blauw van de Dodgers met het oranje van de Giants. Het was niet meer dan een pleister op de wond. Voor beginnend verslaggever Scully was het de vraag of hij zijn baan zou behouden. De bobo’s besloten dat hij mocht blijven en zo de verbinding zou vormen tussen de oude en nieuwe Dodgers. Hij verhuisde mee naar de westkust. Scully zou verschillende zendgemachtigden dienen maar altijd verbonden blijven aan de Dodgers. Incidenteel zou hij andere sporten verslaan maar honkbal zou zijn thuisbasis zijn.
Scully could do golf and do it well. Rembrandt could probably paint soup cans or barn doors, if it came tot that. Hemingway could probably write the weather. Horowitz could probably play the harmonica. But what a waste
Het vertrouwde stemgeluid van Scully droeg in grote mate bij aan het veroveren van een nieuw publiek voor de Dodgers. Mijlpalen versloeg hij op geheel eigen wijze. Zo viel hij stil op het moment dat de Dodgers in de World Series van de jaren vijftig eindelijk een keer de Yankees versloegen. Zijn populariteit nam zulke vormen aan dat hij iemand in dienst nam om zijn fanmail te beantwoorden. De reputatie van Scully hield lang gelijke tred met die van zijn leeftijdgenoot Tommy Lasorda, twee decennia de hoofdcoach van de Dodgers. Lasorda zit, nu in de negentig, nog altijd bij thuiswedstrijden op zijn vaste plek in de buurt van de dugout. Lasorda viel op door zijn corpulente gestalte en was met zijn Italiaanse achtergrond een groot liefhebber van pasta. Opmerkelijk was zijn verklaring dat hij op een seafood diet was overgegaan: I eat all the food I can see.
Toen het in Nederland nog niet mogelijk was om live Amerikaanse honkbalwedstrijden te bekijken kende ik Vin Scully slechts van naam. Daarna werd hij ook voor mij een betrouwbaar baken op sleutelmomenten van wedstrijden. In al die jaren heeft hij vanwege gezondheid hooguit een keer of vijf moeten verzaken. Zijn sympathie lag bij de Dodgers maar hij was de redelijkheid zelve. In zijn eigen woorden: “I hope two things. First, that I was accurate, and two, that I was fair”. Het was heerlijk om bij zijn commentaar weg te mijmeren. Dat jongensachtige in die melodieuze stem voorzien van een lichte rasp. Ik herinner me, Scully was al in de tachtig, dat de stadionspeaker de mededeling deed dat het contract met Scully voor een jaar verlengd was. Er volgde een staande ovatie. Het is bijzonder dat iemand zo’n beroemdheid weet te verwerven enkel door commentaar te leveren bij de prestaties van anderen.
Op 2 oktober 2016 was Scully voor het laatst in functie. Overigens verscheen dit jaar opeens het nieuws dat Scully zijn debuut op twitter en instagram had gemaakt. Wie met de auto het parkeerterrein van de Dodgers op rijdt komt over een weg die naar hem vernoemd is. Bij het parkeerterrein neemt men het volume van de provincie Drente in gedachten. Fietsen en wandelen doet men niet in LA en over de metro zwijgt men bij voorkeur. Toen de Dodgers deze week voor het eerst sinds 1988 de World Series wonnen, was mijn eerste gedachte: mooi dat Lasorda en Scully dit nog mee mogen maken. Velen zullen heimwee hebben naar de vermaarde openingszin: Well. helllo everybody, and a very pleasant evening to you wherever you may be on a beauuuutiful night on Dodger Stadium. Anders gezegd: pull up a chair.
middelr@xs4all.nl
