Leesimpressies
Isabel Allende: Ripper
- Nr. 4 - 2014
- Een verblijf in de binnenstad en ik besloot de nieuwe Isabel Allende te kopen. Was het maar zo eenvoudig. Mijn biotoop is de randstad en zo kwam ik regelmatig over de vloer bij Scheltema in Amsterdam, Donner in Rotterdam, Kooyker in Leiden, Broese in Utrecht en Verwijs in Den Haag. Het was er meestal aangenaam toeven en gewoonlijk verliet ik de winkel met een aangeschaft boek. Dat kon niet blijven duren. De winkels moesten een keten vormen. Eerst werden zij geketend tot Selexyz en daarna tot Polare. Boeken raakten op de achtergrond, marketing werd the name of the game. Afgelopen week was de topmanager van Polare te gast in een praatprogramma op de televisie. De keten kende problemen. De topmanager, uit piëteit zal ik zijn naam niet noemen, gaf op geen enkele voor de hand liggende vraag antwoord. Wel meldde hij te beschikken over een case en een concept. Tijdelijk gingen de winkels dicht. Dat was nog eens een vernieuwend concept. In mei gingen de winkels weer winst maken. Waarom werd niet duidelijk maar zo stond het kennelijk in het concept. Jeroen Pauw en Paul Witteman werden redelijk wanhopig van de topmanager. Polare lijkt me ten dode opgeschreven. De topmanager voorspel ik een mooie voortzetting van zijn loopbaan in het bankwezen.
Meneer Bol Puntcom is na slechte ervaringen voor mij geen alternatief. Gelukkig zijn er nog onafhankelijke boekwinkels en zo raakte ik in bezit van de nieuwe Allende. De Chileense schrijfster is op haar zeventigste verrassend een nieuwe weg ingeslagen. Ze heeft met Ripper een thriller geschreven. In 1982 boekte zij met haar debuut Het huis met de geesten direct een wereldsucces. Haar biografie deed een extra duit in het zakje. Isabel was biologisch de achternicht van de met geweld verdreven president Salvador Allende. Literair bleek ze tot de familie van Gabriel Garcia Marquez te behoren. Isabel Allende werd vereenzelvigd met de stroming van het magisch realisme. Hoewel ik haar debuut kon waarderen, vervreemdde ik later van haar werk omdat het onderdeel realisme er wel eens te bekaaid vanaf kwam. Haar werk werd zweverig en ook sentimenteel. Dat zijn kenmerken die in een thriller slecht gedijen. Op verschillende plaatsen drijft ze de spot met het magisch realisme. Toch heeft ze haar verleden niet helemaal verloochend. Een van de hoofdpersonen Indiana Jackson, een therapeute in een Holistische Kliniek, heeft veel trekjes van een klassieke Allende figuur. Zij stelt zich met zelfspot voor.
Half in ernst en half grappend vertelde ze dat acht haar geluksgetal was, Vis haar sterrenbeeld, Neptunes haar planeet en water haar element, en dat de doorschijnende maansteen, die de intuïtie de weg wijst, haar geboortesteen was, net als de aquamarijn, die de helderziendheid bevordert, de geest opent en goedheid ondersteunt
De titel Ripper slaat op een computerspel dat vijf jongeren en een oudere man op internet met elkaar spelen om misdaden uit het verleden op te lossen en is ontleend aan de Engelse seriemoordenaar Jack the Ripper. Zowel de dochter van Indiana als haar vader als de oudere man nemen aan het computerspel deel. De vrijblijvendheid van het spel maakt plaats voor ernst. Isabel laat haar boek in het San Francisco van begin 2012 spelen waar geleidelijk aan duidelijk wordt dat er een seriemoordenaar aan het werk is. De deelnemers aan ripper net als de politie van San Francisco gaan op jacht naar de dader. Het politieteam wordt aangevoerd door Bob Martin de ex-echtgenoot van Indiana. Het verhaal dring diep door in de familie- en vriendenkring van Indiana Jackson. De spanning in het boek loopt hoog op als Indiana verdwijnt, kennelijk in handen van de seriemoordenaar. Zal haar minnaar, een voormalige Navy Seal, de plek waar zij verblijft bijtijds bereiken?
Isabel Allende weet een groot aantal markante personages ten tonele te voeren. Sommigen zijn zelfs een beetje te excentriek. Wie San Francisco kent zal veel herkenningspunten uit de stad met genoegen voorbij zien komen. Allende doseert de informatie zorgvuldig. Aanvankelijk had zij een thriller willen schrijven samen met haar echtgenoot die dat als professie doet. Dat experiment werd vroegtijdig afgebroken wegens dreigende echtscheiding. Ze deed het uiteindelijk in haar eentje maar spreekt in het dankwoord haar erkentelijkheid jegens hem uit voor de geboden ondersteuning. Ook haar zoon krijgt een pluim omdat hij de tekst heeft gecorrigeerd op de talloze fouten tegen de logica die zo vult zij aan, ‘mijn lezers toeschrijven aan het magisch realisme’. De lezer kan niet beoordelen hoeveel goede daden de zoon heeft verricht maar wel dat hij niet geheel foutloos heeft geopereerd. Behalve tegen de logica zondigt Allende eveneens soms tegen de waarschijnlijkheid. Het doet merkwaardig aan dat het hoofd van het onderzoeksteam vertrouwelijke politiedossiers beschikbaar stelt aan de leden van zijn familie. Desondanks weet Allende gedurende het grootste deel van het boek te boeien. Dat wordt nog wat als zij ook de laatste restjes zweverigheid weet af te schudden. Dat mag er van haar een spannend boek van de bovenste plank verwacht worden. Ik ga dat werk kopen bij welke boekwinkel dan ook.
