Leesimpressies

  • Jay McInerney: The good life

  • Nr. 20 - 2007
  • De sleutelontmoeting in de roman The good life vindt plaats op 12 september 2001. Het is de dag erna. Luke McGavock doemt op uit de rokende puinhopen. Tot de verschrikkingen die hij heeft gezien behoort een vrouw zonder hoofd, door brand verwoest. Dan valt zijn oog op het gezicht van een knappe vrouw. Uit die ontmoeting zal de komende weken en maanden een verhouding ontstaan. De vrouw in kwestie is Corrine Calloway een oude bekende in het werk van McInerney en net als voorheen getrouwd met Russell. Het echtpaar vervulde de hoofdrol in de roman Brightness falls uit 1992 en figureerde in de verhalenbundel How it ended uit 2000 in een moeizame poging om met roken te stoppen. De aanslagen op de twin towers staan voor altijd op het netvlies. McInerney slaat de dag zelf over maar laat de lezer vooral voelen hoe de gebeurtenis doorwerkt in het leven van enkele trendy bewoners van Manhattan. Hij is nu eenmaal van professie hun chroniqueur.


    De kennismaking van de lezer met Corrine en Russell Calloway begint als het echtpaar rond de dertig is. Hun loopbaan ontwikkelt zich beloftevol. Zij is effectenmakelaar en hij uitgever. Behalve voor hun werk gebruiken zij hun energie als partytijgers. Zij ontvangen hun vriendenkring, gaan bij hen langs of bezoeken de gelegenheden die er toe doen. Ze zijn mensen van de wereld die spelen dat ze mensen van de wereld zijn.

    McInerney pakt na veertien jaar in –The good life_ de draad van hun leven weer op met 11 september als draaipunt. Het eerste hoofdstuk, Indian summer geheten, beschrijft de stand van zaken ervoor. Corrine en Russell zijn inmiddels de ouders van een tweeling. De zwangerschap kon ontstaan doordat zus Hilary haar eicellen beschikbaar stelde aan de schoot van Corrine die sindsdien haar baan heeft opgezegd. Russell is nog steeds uitgever. Een deel van de vriendenkring is ongewijzigd van de partij maar de grootste uitbundigheid is door de gezinsverplichting verdwenen. Het leven gaat zijn gang al wordt Corrine regelmatig geplaagd door onzekerheid. Haar zus zal toch geen claim leggen op de kinderen die voorzien zijn van haar genen en is Russell haar wel trouw? Dan vindt de ontmoeting met Luke McGavock plaats. Luke heeft een sabbatical genomen om een boek te schrijven en meer tijd aan zijn gezin te besteden. Hij kan zich dat als welvarende veertiger permitteren. Noch zijn vrouw met haar luxe leventje noch zijn puberende dochter zijn ontvankelijk voor zijn betrokkenheid. Corrine en Luke vinden aandacht bij elkaar en storten zich als vrijwilliger met overgave in de nazorg van de ramp. Dagelijks zijn ze te vinden in de buurt van Ground Zero om de hulpverleners van proviand en morele steun te voorzien. McInerney schrijft overtuigend over de ervaringen van die eerste periode. Mensen krimpen ineen van angst als er een vliegtuig over Manhattan trekt. De stank en de as zijn onontkoombaar. Nieuwe gespreksonderwerpen duiken op zoals over wat de beste gasmaskers zijn. Mensen maken plannen om zich buiten de stad te vestigen. Bommeldingen zorgen voor gehaaste ontruimingen. Waar komen de brieven met antrax vandaan? En vooral is er de martelende onzekerheid over het lot van vermisten. Luke is door het toevallig verzetten van een afspraak aan de dood ontsnapt maar heeft zijn vriend met wie hij de afspraak had zijn bericht nog bijtijds gekregen? Eén van de beste vrienden van Russell heeft bij de aanslag het leven gelaten. Aangeslagen maar vastberaden gaan de New Yorkers door met hun leven. Naarmate Luke en Corrine meer troost bij elkaar vinden komen hun beide huwelijken er somberder op te staan. McInerney, met gewoonlijk bravoure als handelsmerk, beschrijft hun ontwikkelingen vol tederheid soms op de rand van sentimentaliteit. Het laatste geldt vooral in de relatie van Luke met zijn dochter die door het nemen van een overdosis de zaken op scherp zet. De vaart blijft echter in het boek met behulp van scherpte en geestigheid. Dialogen behoren tot de sterke wapens van de schrijver. Thanksgiving day, de vierde donderdag in november, belichaamt het einde van de eerste fase in de nasleep. Door de tijdhorizon te markeren tussen de weken ervoor en erna maakt McInerney de impact op het dagelijks leven goed zichtbaar in een context van continuïteit. Dat effect wordt versterkt door personages te nemen met een voor de lezer bekende voorgeschiedenis. Op die manier kan literatuur het informatiegehalte van een goede krantenreportage naar de kroon steken. McInerney heeft met een bezinkingstijd van vijf jaar een evenwichtige roman over 11 september afgeleverd. Enige afstand helpt in de verwerking en komt de geloofwaardigheid ten goede. The good life is het geschikte label.

    Begin dit jaar overleed de bekende Amerikaanse columnist Art Buchwald. Op zoek naar een passende titel voor zijn bundeling columns die deels voor en deels na 11 september waren geschreven, vond hij de oplossing in een anekdote kort na de moord op John Kennedy. Een vooraanstaand journalist gaf als reactie “we ‘ll never laugh again”. Dat werd onmiddellijk gecorrigeerd tot “We ‘ll laugh again, but we ‘ll never be young again”. Zelfs de zwaarste onderwerpen kunnen met een lach draaglijker worden.

    Terug