Leesimpressies
Paula Hawkins: Het meisje in de trein
- Nr. 3 - 2016
- Het boek van Paula Hawkins is door Vrij Nederland uitgeroepen tot de beste thriller van 2015. Gevoegd bij de aanbeveling op de achterflap van Stephen King, bepaald geen prutser binnen het genre, is de verwachting hoog gespannen. Inderdaad is het startpunt intrigerend. Rachel neemt dagelijks als forens de trein van 8u04 naar Londen. Elke dag is er een stop voor hetzelfde sein. Dan werpt ze een blik op de naast het spoor gelegen woning en ziet een stel dat haar fantasie prikkelt. De saaiheid van iedere dag dezelfde ervaring nodigt uit een voorstelling te maken over het gelukkige leven dat de man en de vrouw samen beleven. Rachel gaat zover dat zij voor het tweetal zelfs eigen namen heeft bedacht. Had zij nog maar zo’n gelukkig leven. Op een kwade dag ziet zij hoe de vrouw door een vreemde man gekust wordt. Wat is hier aan de hand? De idylle ligt aan gruzelementen. Rachel overweegt of zij in actie moet komen. De verbeelding is ruw verstoord. Al snel blijkt dat het huis waar Rachel haar aandacht op richt niet door het toeval is bepaald. Tot voor kort woonde Rachel vier huizen verder in dezelfde straat. Toen was ze nog gelukkig getrouwd met Tom.
Een gestrand huwelijk is niet het enige probleem van Rachel. Ook haar baan is ze kwijt. Dat ze dagelijks de trein naar haar werk neemt, is overbodig en dient slechts om tegenover haar vriendin, die haar tijdelijk onderdak verleent, de schijn op te houden dat er niets aan de hand is. Het grootste probleem van Rachel is echter de alcohol. Ze kan niet van de drank afblijven. Die gewoonte belemmert haar functioneren en richt grote schade aan in het geheugen. Ze weet vaak niet meer wat haar in de afgelopen uren is overkomen en worstelt met vage herinneringen die onvoldoende concreet willen worden. Omdat Rachel zelf het woord voert, krijgt de lezer een benauwend inkijkje in de verwarring waaraan zij ten prooi is. Ze realiseert zich dat ze moet stoppen met drinken maar vandaag nog niet. Morgen gaat ze een ander leven beginnen. Elke morgen opnieuw. Ondertussen valt zij haar ex-man en zijn nieuwe partner Anna voortdurend lastig. Ze kan niet accepteren dat haar huwelijk voorbij is en dat hij een nieuwe liefde heeft gevonden. Die was er trouwens al toen zij nog met hem getrouwd was. Ze vlucht in de roes.
Als iemand me iets vertelt over wat ik heb gedaan, dan voelt het niet als iets van mij. Dan voelt het niet alsof ik degene ben die dat heeft gedaan. En het is heel moeilijk om je ergens verantwoordelijk voor te voelen als je het je niet kunt herinneren
Paula Hawkins vertelt het verhaal door afwisselend drie vrouwen aan het woord te laten. Behalve Rachel en Anna komt ook Megan het woord. De laatste is de voormalige buurvrouw die Rachels fantasie in werking zette. Megan is verdwenen zonder een spoor achter te laten. Rachel vermoedt dat de verdwijning iets te maken heeft met de vreemde man die zij in haar gezelschap heeft gezien. Dat vormt de aanleiding voor haar bemoeienis met de verdwijning. Zij informeer de achtergebleven echtgenoot over wat zij heeft gezien. De beschouwingen van Rachel, Anna en Megan vullen elkaar aan. Rachel krijgt veruit de meeste spreektijd toegemeten. Zij vult in haar eentje ongeveer tweederde van de bladzijden. Zij komt het meest tot leven al is het geen pretje om voortdurend deelgenoot te worden van haar labiele stemmingen en black-outs.
Uit het verleden van Megan komen we een traumatische ervaring te weten die doorwerkt in haar huidig gedrag. Zij hoopt via een therapeut in het reine te komen met haar verleden. Als haar lijk wordt gevonden zijn er twee voor de hand liggende verdachten: haar echtgenoot en de vreemde met wie ze kennelijk een verhouding had. Anna komt als personage het minst uit de verf. Zij is vooral geobsedeerd door de zorg voor de baby die zij en Tom recent hebben gekregen. Zij ziet Rachel als een lastpost voor het gelukkige gezinnetje waar zij het stralende middelpunt van pretendeert te zijn. De verdwijning van buurvrouw Megan, die ze kende omdat ze wel eens op de baby paste, is voor haar een probleem uit een andere wereld.
Hoewel Hawkins zeker een vlotte pen bezit, neemt zij wel erg ruim de tijd om bij de ontknoping uit te komen. Erger nog is dat je die ontknoping lang van tevoren ziet aankomen. Als je een whodunit schrijft, dan is een belangrijke eis die je als lezer aan de schrijver mag stellen dat een verrassende wending de beloning vormt voor je geduld. Die kwaliteit levert Paula Hawkins in Het meisje in de trein niet af. Uiteindelijk moet de lezer het doen met de hoop dat Rachel op een goede dag de drank onder controle zal krijgen. Lukt het niet vandaag dan misschien morgen.
