Leesimpressies
Arnold Hano: A day in the bleachers
- Nr. 31 - 2013
- Het boek van Arnold Hano kwam onder mijn aandacht dankzij het brievenboek van Paul Auster en John Coetzee. Auster is van jongs af aan een honkballiefhebber. Het is opmerkelijk dat hij zijn collega uit Zuid-Afrika per brief met zijn enthousiasme bestookt. John Coetzee is een groot schrijver maar een liefhebber van cricket. Wat snapt zo’n man van het echte leven? Als in Amerika de play offs beginnen, uitmondend in de World Series, trek ik graag een honkbalboek uit de kast. Het is de perfecte manier om in de juiste stemming te komen. Zo reken ik af met de jaarlijkse oktobervloek die mijn ritme van slapen en waken ernstig in de war gooit. Je hoort ’s nachts in bed te liggen en niet achter de computer te zitten. Zes wedstrijden lang in de ban van de Boston Red Sox tegen de Saint Lois Cardinals, twee klassieke grootmachten, en tussendoor de lectuur van Hano. Ook hij richt het vizier op de World Series en wel op de eerste wedstrijd van de editie van 1954.
De meeste honkbalboeken zijn afkomstig van journalisten, coaches of spelers. Sommigen van hen benutten een ghostwriter. Bij Arnold Hano komt de supporter aan het woord. Hij is liefhebber van de sport en hartstochtelijk fan van de New York Giants. Een groot deel van het genoegen bestaat uit voorpret. Dat begint ’s ochtends bij het open schuiven van de gordijnen met de constatering dat het weer geen spelbreker zal zijn. Dan met de metro te midden van andere supporters naar het stadion. De laatste fase vanaf de uitgang van het metrostation tot het stadium wordt niet wandelend afgelegd maar in draf, ook als er tijd genoeg is. Je staat in de rij voor een kaartje en hoopt dat je aan de beurt bent voordat het bord uitverkocht wordt opgehangen. In het stadion zoek je een zitplaats in de bleachers, de eenvoudige onoverdekte tribune bestaande uit houten bankjes in het outfield, the poor man’s skybox. Je bestudeert het programmaboekje, vult de scorekaart in en kijkt naar de spelers tijdens batting practice. Hano heeft daar een eigen theorie bij. Het team dat tijdens batting practice de bal het minst de tribune in slaat, zal winnen. Dat team heeft zijn kruit nog niet verschoten. Perry Como zingt de Star Spangled Banner en eindelijk begint de wedstrijd. De eerste wedstrijd van de World Series is een nog grotere sensatie dan de eerste wedstrijd van een nieuw seizoen.
The first game of the regular season means the long winter is over, that means no more foolish incomprehensible mass that is called football, no more whistle-tooting and silly galavanting by ten pituitary freaks that is called basketball, no more dull pushing and stick-jabbing and more whistle-tooting that is called hockey
Inning per inning brengt Hano verslag uit van het verloop van de krachtmeting tussen de New York Giants en de Cleveland Indians. De wedstrijd vindt plaats op de Polo Grounds, toenmalige thuishaven van de Giants en nu een plek waar woonflats staan. In die tijd bezat New York drie clubs in de Major League. In Manhattan had je de Giants, in Brooklyn de Dodgers en in de Bronx de Yankees. De rivaliteit was enorm. Eind jaren vijftig vertrokken de Giants en de Dodgers naar de nieuwe rijken in Californië. Kort nadien kreeg New York in Queens met de Mets een vervulling van de vacatures.
Er is geen balsport waar een coach tijdens een wedstrijd zoveel interventies pleegt als bij honkbal. Eigenlijk vraagt elke bal om een nieuwe beslissing. Wel of niet de werper vervangen, stoten of voluit slaan, wel of niet de honkloper doorsturen naar de thuisplaat, wel of niet opzettelijk vier wijd voor de gevaarlijke slagman. Tot de charme van honkbal behoort het ter discussie stellen van de beslissing van de coach, het zogenaamde second guessing. Hano leeft zich op dit punt bijzonder uit. Ook de beslissing van de scheidsrechter valt onder zijn kritische blik. Vanaf meer dan 150 meter beoordeelt hij elke geworpen bal als slag of wijd. Meestal komt zijn mening overeen met die van de hoofdscheidsrechter die vanachter de thuisplaat oordeelt op een afstand van één meter. Hano ziet incidentele verschillen door de vingers, scheidsrechters zijn ook maar mensen. In de bleachers vinden hevige discussies plaats over de gang van zaken in de wedstrijd. Vooral een vrouw met een rode muts biedt fel tegenspel. Zij is fan van de Dodgers en dus vandaag voor de Cleveland Indians.
Hano weet het hele boek door een luchtige en vloeiende stijl vast te houden. Het schrijven in een vloeiende stijl, zo schrijft sportjournalist Ray Robinson in het voorwoord, is net zo makkelijk als het reinigen van een Augiasstal met een waterpistool. De sprankeling in het boek van Hano heeft er voor gezorgd dat A day in the bleachers vijftig jaar na dato nogmaals is uitgebracht. Tot de eeuwige roem heeft zeker bijgedragen een gebeurtenis in een latere inning van de wedstrijd. Toen vond de nog altijd legendarische vangbal, over the shoulder, plaats van Giants midvelder Willie Mays. Arnold Hano was erbij en geeft een minutieuze beschrijving. De Giants wonnen in 1954 na verlenging van de Indians. In de actualiteit van 2013 wonnen de Boston Red Sox. Mike Matheny, hoofdcoach van de Saint Louis Cardinals, zal deze winter nog wel eens wakker schieten, second guessing, of hij David Ortiz niet vaker opzettelijk vier wijd had moeten geven.
