Volgens A.J. Fikry vormen korte verhalen de eredivisie van de literatuur. Als Amelia met zijn uitgesproken meningen geconfronteerd wordt, probeert zij hem uit de tent te lokken met de vraag welke boeken hij mooi vindt. Hij geeft antwoord door te vermelden waar hij niet van houdt. Geen postmoderne boeken, geen magisch realisme, geen rare kunstgrepen met lettertypes, geen fictie over de Holocaust want dat onderwerp vraagt om non fictie, geen crossovers als psychologische thrillers, niks voor youg adults, geen memoires van sporters, geen making of boeken over films, geen boeken over beroemdheden geschreven door ghostwriters, geen debuutromans, chicklit, poëzie, vertalingen of boeken over vampiers. Bovendien behoort een goed boek meer dan 150 en minder dan 400 bladzijden te omvatten. Fikry is een liefhebber van goede boeken maar heeft een hekel aan auteurs. Daarom organiseert hij zelden signeersessies om extra belangstellenden naar zijn zaak te trekken. Zijn overleden vrouw deed dat wel. Kortom, A.J. Fikry heeft zichzelf ontwikkeld tot een eerste klas mopperkont.

Hij vindt auteurs maar onbeschaafde, narcistische, malle en over het algemeen onaangename mensen. Hij probeert auteurs wier boeken hij bewondert te mijden uit angst dat hun boeken door een ontmoeting voorgoed worden verpest.

Gabrielle Zevin heeft haar roman veel trekjes van een sprookje meegegeven. Een bekeringsmoment kan voor Fikry niet uitblijven. De sleutel tot de ommekeer brengt de ontmoeting met de jeugdige Maya. Hij treft deze peuter van 25 maanden oud op een dag bij terugkeer in zijn winkel aan. Maya is als vondeling door haar moeder achtergelaten. De moeder is na een ongelukkige liefde wanhopig en geeft in een summier briefje aan dat ook de vader niet voor Maya kan zorgen. De moeder wil dat zij later van lezen gaat houden en dat haar dochter opgroeit tussen mensen voor wie boeken van belang zijn. Tussen Fikry en de uiterst begaafde Maya ontstaat direct een hechte band. Fikry besluit tot adoptie. De biologische moeder blijkt inmiddels door zelfmoord te zijn overleden. De nieuwe Fikry realiseert zich dat hij de nieuwe vertegenwoordiger van de uitgeverij onheus bejegend heeft en doet zijn best die ongelukkige eerste indruk uit te wissen. Zo krijgt Maya ook nog een nieuwe moeder.
Behalve de adoptieouders en Maya spelen nog enkele andere eilandbewoners een prominente rol in het boek. Zo is er de politiecommissaris Lambiase. Deze man moet van huis uit niks van boeken hebben maar via het tussenstation van de thriller ontdekt hij langzaam de literatuur. Vooral omdat de wereld van het boek hem in contact brengt met mensen die hij de moeite waard vindt. Zevin verwijst veelvuldig naar schrijvers en boeken. Tot de pluspunten van het boek behoren de vele spitsvondige dialogen. Zelfs een peuter blijkt welbespraakt.
Elk hoofdstuk begint met een beknopt leesverslag van Fikry alsof het een ultrakort verhaal betreft Fikry over een boek uit de wereldliteratuur. Het leesverslag bevat een vingerwijzing naar wat in het hoofdstuk aan de orde komt. De leesverslagen zijn bedoeld om later voor Maya als een geheugensteun te fungeren voor wie haar vader was. Zijn leven zit in die boeken. Een mens is een verzameld werk. Geen mens is een eiland, elk boek is een wereld, zo staat het op een bord boven de veranda van de boekwinkel. Als Fikry geconfronteerd wordt met de dood door een levensbedreigende ziekte komen alle losse eindjes mooi bij elkaar. Wat er ook gebeurt, de boekhandel mag niet verloren gaan. De tijdgeest verdient tegengif. Na de platenzaken, videotheken, kranten en tijdschriften moet de boekwinkel voor uitsterven behoed worden. Een sprookje vereist een happy end. Daar mag de geloofwaardigheid soms een offer voor brengen. Misschien is de roman van Fikry niet overal overtuigend, vertederend is die wel.

Terug