Leesimpressies

  • George Plimpton: Paper lion

  • Nr. 4 - 2018
  • American football roept bij mij dezelfde vraag op als absurdistisch toneel. Waarom verzint iemand zoiets? De sport ligt me niet na aan het hart. Iedere paar seconden wordt het spel onderbroken en bovendien is het te fysiek. Het is bekend dat bij veel spelers na afloop van hun loopbaan hersenbeschadiging valt te constateren. Europeanen zullen zeggen dat die eigenschap al aanwezig was op het moment dat de spelers aan hun loopbaan begonnen. Mijn gebrek aan belangstelling duurt het hele jaar met uitzondering van de periode januari tot de eerste zondag van februari. Dan komt de beslissing in zicht met als afsluiting de Super Bowl. Dit jaar ging de strijd tussen de New England Patriots en de Philadelphia Eagles. Met Boston als favoriete Amerikaanse stad ben ik fan van de Patriots. Boeken lees ik onder meer als echo van de actualiteit. Wie kan voor de Super Bowl beter als gids fungeren dan George Plimpton? Ooit besprak ik op deze site zijn biografie (zie nr2 2010). Plimpton maakte er een traditie van om participerende journalistiek te bedrijven tussen professionele sporters. American football mocht in die rij niet ontbreken. Ter voorbereiding op een nieuw succes van quarterback Tom Brady en coach Bill Belichick was het tijd voor George Plimpton. Hij maakte de trainingsperiode mee van de Detroit Lions in de aanloop naar een nieuw seizoen.

    Het boek geeft een inkijkje in hoe het binnenskamers toe gaat tussen de veelal ongepolijste hoofdrolspelers. Plimpton had al verschillende clubs benaderd om onderdeel uit te mogen maken van hun selectie tot de Lions uiteindelijk instemden met het verzoek. Het boek speelt in de jaren zestig. De Lions hebben verschillende titels binnen gehaald maar allemaal voor het tijdperk van de Super Bowl. Hij vliegt van New York naar Detroit en neemt de auto om zich te melden bij het trainingscomplex. De Lions gebruiken de faciliteiten van een public school. Als Plimpton zich meldt bij de receptie krijgt hij de vraag of hij komt voor de bisschoppenconferentie die tegelijkertijd op dezelfde locatie gehouden wordt.
    Veel spelers krijgen een uitnodiging voor de training ter voorbereiding op een nieuw seizoen. Een flink deel van hen zal moeten afvallen. Dat zwaard van Damocles hangt boven het trainingskamp. De sfeer binnen de groep is die van elke prestatiegerichte mannengemeenschap. De testosteron bloeit. Natuurlijk onderscheiden de routiniers zich van de rookies. Plimpton schuift aan tafel bij de rookies. De ervaren spelers jennen en ontgroenen de nieuwkomers. De training bestaat voor een groot deel uit het leren van de codes voor de aanvalspatronen. Er zijn twee hoofdroutes om in een wedstrijd terreinwinst te boeken. Dat kan door de bal te gooien of door te rennen en dat via vele varianten inclusief schijnmanoeuvres. Daarna volgt de executie op het veld. Een footballteam bestaat uit een merkwaardige mengeling van posturen. Elk facet van het spel vergt een bijpassende fysiek. Er zijn ranke types en klerenkasten. Hoogtepunt voor Plimpton is als hij in een onderlinge wedstrijd voor publiek zijn opwachting mag maken als quarterback, de belangrijkste positie. Het is net echt. Fans vragen om zijn handtekening.

    “Never heard of this guy.” “He is a rookie. That tall guy.” “Listen, I can’t even read this guy’s name. What is it?” They were bent over the paper. “Pumpernickel.”


    Het optreden van Plimpton wordt geen succes. Hij gaat onderuit zelfs zonder dat een tegenstander hem aanraakt.. Je kunt zelfs na het meedoen aan enkele trainingen niet zo maar op professioneel niveau meedraaien. De schrijver leert zijn plaats. Toch lukt het hem om met zijn sociale vaardigheden het vertrouwen van de spelers te winnen. Zij vertellen hem over hun ambities en zorgen. De attractie van een bestaan als professioneel footballer is uiteenlopend. Voor de een is het reizen, voor een ander het geld of de kameraadschap of de opwinding van de sport of gewoon lekker hard op een tegenstander inbeuken. Er is zelfs een speler voor wie het uidelen van handtekeningen na afloop van een wedstrijd het hoogtepunt vormt. Als de start van de competitie nadert, neemt Plimpton met weemoed afscheid van zijn collega’s. Wie meer van hem wil lezen over American foorball kan terecht bij een ander boek: Mad ducks & Bears.
    Hoewel ik de sportboeken van Plimpton altijd met plezier lees, ben ik het meest gesteld op de door hem geredigeerde interviewboeken met schrijvers. Zij vertellen daarin over de ambachtelijke kant van hun vak. Plimpton was oprichter en hoofdredacteur van Paris Review waarin deze vraaggesprekken oorspronkelijk verschenen. Het voorwoord van Paper lion vermeldt fijntjes dat Plimpton altijd meer Paris dan review was. Het resultaat telt.
    De New England Patriots wisten hun titel niet te prolongeren. De Philadelphia Eagles boekten wat de New York Times noemde a historic win. Het American foorball gaat bij mij weer voor elf maanden in de ijskast. Het gaat dit seizoen om de Celtics, de Bruins en de Red Sox.

    Terug